Συνήθως μου έρχεται φυσικά να γράφω αυτές τις εισαγωγές ξέρετε. Είναι επειδή καταλαβαίνοντας το είδος και τις ιδέες πίσω από τα παιχνίδια, μου είναι εύκολο να σκεφτώ σε τι ήταν ελλειπή, ή σε τι τα κατάφεραν καλά, οι εντυπώσεις που μου έμειναν ρε παιδί μου. Στην περίπτωση του Aentity, μετά από τέσσερις ώρες gameplay μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα οτι ακόμα δεν έχω καταλάβει Χριστό από την ιστορία, το είδος του παιχνιδιού, το πώς δουλεύει το gameplay και το αν το διασκέδασα ή όχι.
Story
Μόνο ικασίες μπορούμε να κάνουμε για το story του Aentity, καθώς, παρόλο που φαίνεται οτι υπάρχει ένα (μάλλον), ο τρόπος αφήγησης είναι τόσο αρτιστικός και χωρίς λόγια, που στην καλύτερη μπορούμε να κάνουμε άκυρες μαντεψιές. Βρίσκομαστε σε κάποιο είδος Limbo λοιπόν (νομίζω), η οποία παρουσιάζεται σαν μια gallery τέχνης (νομίζω). Κάθε ένας από τους άδειους πίνακες της gallery μπορεί να γεμιστεί (νομίζω), απαθανατίζοντας μία από τις σκηνές που βλέπουμε καθώς ταξιδεύουμε μέσα του (νομίζω). Κάθε πίνακας έχει τη δική του ιστορία (νομίζω), με τελικό σκοπό το πέρασμά μας στη μετά θάνατον ζωή (νομίζω).
Εναλλακτικά, βρισκόμαστε σε μια gallery τέχνης στη μέση του λευκού κενού, and we’re basically f@cking around.
Gameplay
Κάτι που δε μου έχει ξανασυμβεί ποτέ σε παιχνίδι, είναι να απορώ αν όντως κινούμαι. Έχω την αμυδρή εντύπωση οτι στο παιχνίδι κινούμαστε μέσα σε ένα πίνακα, αλλά καθώς δεν μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας και πέρα από συγκεκριμένους, σπάνιους ήχους δεν έχουμε κάποια ένδειξη οτι όντως προχωράμε, παίζει να είμαστε και σταθεροί από την αρχή του παιχνιδιού. Έχω επίσης την εντύπωση οτι με το mouse κουνάμε την κάμερα, αλλά σε άλλες φάσεις το παιχνίδι μου έδωσε την εντύπωση οτι το mouse κουνά αντίθετα τα χρώματα στην οθόνη, και όχι το ανύπαρκτο κεφάλι μας, οπότε πραγματικά δεν ξέρω τι γίνεται.
Διαβάστε επίσης: Q.U.B.E. 2 review.
Υποθέτω οτι στην τελική το νόημα του Aentity είναι απλώς να ζωγραφίσουμε οτι τραβάει η όρεξή μας. Κινούμενοι στον εκάστοτε πίνακα, μπορεί να συναντήσουμε διάφορες ανθρώπινες, σκιαγραφημένες καρικατούρες, αλλά το αν είναι όντως ζωντανές ή απλώς δίνουν την εντύπωση οτι κινούνται όπως κάνουν τα υπόλοιπα χρώματα του κόσμου, είναι συζητήσιμο. Αν υποθέσουμε οτι εμείς σαν χαρακτήρες βρισκόμαστε όντως σε έναν χώρο με τον οποίο μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε (και αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο), τότε κινούμενοι σε αυτό το κενό, βρίσκουμε χρώματα, τα οποία καταγράφονται στην οθόνη μας σαν ψιχάλες βροχής στο τζάμι ενός αμαξιού, και οι κινήσεις μας δεξιά ή αριστερά θα κάνουν αυτά τα χρώματα να κινηθούν ανάλογα, αλλά αφήνοντας πίσω τους ένα ίχνος, όπως ακριβώς θα έκανε το νερό.
Για μια trippy εμπειρία σαν το Aentity, δοκιμάστε το The Void.
Τώρα αν νιώθετε τελείως χαμένοι δε σας κατηγορώ. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πράγματα για το Aentity, είναι η περιγραφή που έχει το αριστερό mouse button: “Η δύναμη του υπνωτισμού. Μερικές φορές φαίνεται να κάνει κάτι, ενώ άλλες φορές δεν είστε σίγουροι αν όντως έχει αποτέλεσμα.” Αυτή είναι η official περιγραφή του παιχνιδιού, ε; Ούτε το ίδιο το game δε φαίνεται να είναι σίγουρο τι συμβαίνει, οπότε αν περιμένετε να βγάλετε εσείς νόημα, καλή τύχη.
Technical
Δεν είμαι σίγουρος τι να πω. Φαντάζομαι το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν αντιμετώπισα lag, ενώ το 360 controller μου έχω την εντύπωση οτι δουλεύει. Οπτικά το Aentity είναι οτι θα το κάνετε εσείς να είναι, ενώ στο ηχητικό κομμάτι το παιχνίδι χρησιμοποιεί πολλούς ambient sounds.
Final Verdict
Pro tip 1: Αν θέλετε ένα παιχνίδι που θα είναι wacky as f@ck και έχει να κάνει με χρώματα, δοκιμάστε το The Void, για μια εμπειρία που δε θα ξεχάσετε. Pro tip 2: Το Aentity μπορεί να μην αφήνει τίποτα σίγουρο στον κόσμο του, αλλά είναι αδιαμφισβήτητη η αξία του έξω από αυτόν. Το game είναι ένας φανταστικός generator αφηρημένης τέχνης, την οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για προφίλ background, ή εξώφυλλα βιβλίων, ή άλλα project. Κατά τ’άλλα, το Aentity σας αφήνει να εκφράσετε τις δημιουργικές σας τάσεις για να κανά δύωρο, αλλά από εκεί και πέρα θα απορείτε τι κάνετε με τη ζωή σας.
Το Gamehorizon δίνει ένα διστακτικό thumbs down.
Facebook Comments