Όπως οι περισσότεροι βλάκες που αγοράζουν Steam games με τις δεκάδες και παίζουν μόλις το 1/5 αυτών, έτσι κι εγώ έχω χωρίσει τις εκατοντάδες games μου σε custom κατηγορίες για να τα βρίσκω πιο εύκολα. Έχω τα Ηorror, έχω τα FPS, έχω τα Adventure και έχω και μία κατηγορία την οποία ονομάζω “Other“, στην οποία πάνε τα πιο περίεργα. Σε αυτήν καταλήγουν τα visual novels, τα παιχνίδια της Telltales, οι πειραματικοί συνδυασμοί από διάφορους developers κ.α. Έτσι, επειδή ακριβώς το “other” έχει τα πιο ιδιαίτερα, στο “Other” έχω μαζέψει είτε τίτλους που λατρεύω, είτε σκουπίδια που εύχομαι να μην υπήρχαν. Μαντέψτε σε ποια απ’τις δύο περιπτώσεις ανήκει το Blackwood Crossing.
Story
Είστε η Scarlet, μια νεαρή κοπέλα που ταξιδεύει σε ένα τρένο (Ναι Blackwood Crossing, τρένο σημαίνει μεταβατική φάση στη ζωή ενός ατόμου, μπράβο, είσαι πολύ έξυπνο για την νοητική ηλικία των δημιουργών σου, εύγε. Ο γάτος μου ούτε καν που έπιασε τη μεταφορά, αν και αυτό μπορεί να οφείλεται στο οτι ο εγκέφαλος του έγινε πολτός στην άσφαλτο πριν 2 χρόνια. Αnyway, παρακάτω.) Σε αυτό το τρένο βρίσκεται μαζί και ο μικρός αδερφός σας, ο… Πω μλκα, μόλις χθες το είχα παίξει και δε θυμάμαι… Ας τον πούμε Dennis the Menace. Κατά τ’άλλα όμως το τρένο είναι άδειο…
Η αρχή των προβλεπόμενων απρόβλεπτων.
Όπως γρήγορα θα διαπιστώσετε, ο αγαπητός και αθώος Dennis είναι λίγο κωλόπαιδο, με τον παίκτη να θέλει από το πρώτο 20λεπτο και μετά να τον πετάξει στις ράγες. Σαν μεγάλη υπεύθυνη συγγενής, πρέπει να τον κυνηγήσετε και να παίξετε κρυφτό μαζί του μέχρι το σκασμένο να κάτσει ήσυχο, όλο βέβαια υπό τη συνοδεία whimsical και αθώας μουσικής που σας δείχνει πόσο μαγική είναι η παιδική ηλικία του μικρού και πόσο θέλετε να πνίξετε τους developers. Dennis την επόμενη φορά που θα πεις “Simon says”, θα σου χώσω τη μπέρτα superman που φοράς στον κω~
Σύντομα όμως, “gasp”, τα πράγματα παίρνουν μια σκοτεινή στροφή, καθώς φιγούρες με μάσκες που φαίνονται παγωμένες στο χρόνο αρχίζουν να εμφανίζονται, οι οποίες όλως τυχαίως είναι τα μέλη της οικογένειάς σας. Όλο το σόι φοράει μάσκες που απεικονίζουν διάφορα ζώα πάνω, τα οποία πολύ διακριτικά μας λένε τον χαρακτήρα τους, σε στυλ, ο γενναίος πατέρας φοράει μάσκα με φάτσα λιονταριού ενώ η Scarlet φοράει μια μάσκα αλεπούς (ναι, Blackwood Crossing, είσαι πάρα πολύ έξυπνο, μη σου γα~).
“Wooh” μαγική εμπειρία, πω πω Blackwood Crossing είσαι τόσο αθώο και παιδικά ανέμελο!”
Κοιτάξτε, ξέρω οτι ακούγομαι σαν κομπλεξικός σνομπ ελιτιστής, επειδή προφανώς και είμαι, αλλά το Blackwood Crossing σε κάνει να θες να δείρεις κόσμο. Αντί να προσπαθήσει να περάσει τις μεταφορές και τα μηνύματά του διακριτικά, τα τρίβει στη μούρη σου. Και βέβαια δεν μπορώ να προσπεράσω αυτή τη συνεχόμενη αίσθηση οτι το παιχνίδι νιώθει τόσο γ@μημένα ικανοποιημένο με τον εαυτό του. Ίσως να είναι η καταχαρούμενη φάτσα του μικρού αδερφού σας όταν συμβαίνει κάτι “μαγικό και όμορφο”, που σας κοιτάει σαν να κάνει νόημα να χτυπήσετε παλαμάκια και να πείτε “Οοο”, αλλά η μόνη εντύπωση που μου άφησε η ιστορία ήταν οτι οι σεναριογράφοι είναι ανίκανοι.
Σοβαρά μπορείτε να μην του σπάσετε τα δόντια;
Gameplay
Έχει το ανυπόφορο tag “story-rich” στο Steam σαν ένα από τα βασικά του, προφανώς και δεν έχει ουσιαστικά gameplay. Στο Blackwood Crossing ελέγχετε από first person τη Scarlet και κατά τ’άλλα λειτουργεί σαν adventure game, με τη διαφορά οτι κινείστε ναρκοληπτικά αργά. Τα puzzle είναι μωρουδίστικα κατά βάση, ζητώντας σας να βρείτε τη σωστή σειρά με την οποία μιλάνε οι χαρακτήρες (ο καθένας τους έχει από μία ατάκα και ανά δύό σχηματίζουν ένα μικρό διάλογο). Άλλη παζλοκατηγορία είναι η κλασσική εύρεση αντικειμένων, με το πιο ενδιαφέρον απ’όλα να είναι το κάψιμο του Umbra (κάτι σαν μεγάλη μαύρη αέρια γλίτσα, αν το μυαλό σας δεν ήταν βρώμικο και σκεφτόσασταν κάτι άλλο με αυτές τις λέξεις).
Γενικά το gameplay του Blackwood Crossing είναι “να’χαμε να λέγαμε” σε μια προσπάθεια να διηγηθεί την ιστορία του, η οποία όμως είναι καταδικασμένη εξ’αρχής, αφού αντί η ιστορία να υφαίνεται στο gameplay (οι διάλογοι των τύπων με τις μάσκες), είναι κολλημένη με logo. Ειδικά το σύστημα με τα ζευγαράκια των τύπων με τις μάσκες για να ξεκλειδωθεί μια πόρτα στο απέναντι δωμάτιο (Of course!) είναι απλώς τεμπέλικο και πολύ forced.
Πςςς. Πόσο deep είσαι ρε Blackwood Crossing… Δηλαδή τα πρόσωπα που αναφέρεις οτι είναι άτομα που γνωρίζεις είναι στην πραγματικότητα μνήμες σου. Τι φανταστικό imagination!
Technical
Θα περίμενα ένα παιχνίδι όπου δεν μπορείς να κινηθείς πιο γρήγορα από χαλαρό περπάτημα ακόμα και σε καταστάσεις πανικού να είναι ελαφρύ στο σύστημα, αφού δε χρειάζεται να φορτώσει τα πάντα με τη μία και οι ίδιοι οι χώροι που κινείστε είναι μικροί, αλλά αυτό δείχνει πόσο δε χαμπαριάζω από τη “μαγία της ιστορίας”. Δόξα τον Cthulhu, τα controls ήταν κατά βάση εντάξει, αλλά θα χάσετε εγγυημένα μέτρημα από το πόσες φορές το παιχνίδι θα απαιτεί να κοιτάτε από μία συγκεκριμένη γωνία τα λαγουδοκουκλάκια στο πάτωμα για να τα βάλετε στο inventory σας (Nope! Το κοίταξες από γωνία 220 μοιρών αντί για 230! Δεν έχει κουμπί “collect” για σένα!).
Τα γραφικά είναι μαγευτικά και αθώα… Ε… Μετριότατα, κάνοντάς με να απορώ ακόμα περισσότερο γιατί διάολο κολλάει αυτό το πράγμα, και μοιάζουν να αντιγράφουν επίτηδες το στυλ της Pixar. Αν έχετε δει το “Brave” της Disney, είναι πάνω κάτω αυτό, αλλά στο πιο ψεύτικο (επίσης ρε noobάκι, κάθεσαι και βλέπεις ταινίες Disney για παιδιά ενώ υποτίθεται οτι είσαι σοβαρός gamer; Κατσ’ απάνω.). Το voice acting ήταν απλώς ok.
Στα τσακίδια Dennis.
Final Verdict
Κοιτάξτε, άμα είστε 30-40χρονη νοικοκυρά που δεν χαμπαριάζει τίποτα από ξεδιάντροπες storytelling τεχνικές και ανύπαρκτο gameplay… Και βασικά δεν έχει πιάσει ποτέ της πριν χειριστήριο, τότε το Blackwood Crossing θα σας αλλάξει τη ζωή. Από την άλλη τη ζωή θα σας την άλλαζε και ένα ωραίο Doc Johnson, οπότε η γνώμη σας χάνει σε αξία. Αν πάλι είστε gamer, ή έστω πάνω από 10 και έχετε ανοίξει βιβλίο στη ζωή σας, το Blackwood Crossing θα το δείτε μόνο ως σκουπίδι.
Κάποτε η λέξη “whimsical” δεν ισοδυναμούσε με βρισιά. Είναι εξαιτίας παιχνιδιών σαν το Blackwood Crossing που έχει καταντήσει κατάρα. Thumbs down.
Blackwood Crossing
Θετικά
- Σχετικά καλό voice acting.
- Τα γραφικά είναι γουστόζικα.
Αρνητικά
- Παραέχει requirements για το gameplay του.
- Η ιστορία είναι προβλέψιμη.
- Είναι τόσο γ@μημένα χαρούμενο με τον εαυτό του.
- Πολλά προβλήματα με το interaction.
