Mechagore Review

Το Mechagore είναι ένα platform shooter παλιάς σχολής (Old School), με λίγα σύγχρονα rpg elements, το οποίο γυρνάει το gaming στις 90s ρίζες του. Τις εκνευριστικές, άδικες, ηλίθιες, κακοφτιαγμένες, σπασ@ρχιδικες ρίζες του.

Story

Σε ένα εργοστάσιο παραγωγής robot, τα οποία χρησιμοποιούνται σαν σκλάβοι, είστε άλλο ένα από τα δεκάδες πανομοιότυπα μοντέλα στη γραμμή παραγωγής. Ξαφνικά όμως, για άγνωστους λόγους, αποκτάτε συνείδηση! Με το που σας παίρνει χαμπάρι το σύστημα σας πετάει στην άκρη και σύντομα καλεί το security για να σας καταστρέψει. Από εκεί ξεκινάει και το game σας, με μόνη εντολή να το σκάσετε! Και από’κει θα ξαναξεκινήσει άλλες 3-4 φορές περίπου γιατί το Mechagore δεν έχει skip button για την καταραμένη εισαγωγή και θα πεθάνετε πριν φτάσετε σε κάποιο checkpoint.

 

Gameplay

 

Το Mechagore είναι platformer με την παλιά έννοια του όρου (ή τη σύγχρονη αν έχετε παίξει Super Meat Boy ή Limbo, αλλά φανταστείτε το στο Χ10 πιο εκνευριστικό), με shooter thrown στο remix. “‘Αρα είναι shooter platformer!” σας ακούω να λέτε. Όχι, είναι platformer που το shooting το χρησιμοποιούμε μόνο όπου μας αναγκάζει το game γιατί το να καθίσουμε να σκοτώσουμε κάθε αντίπαλο στο δρόμο μας είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το να τρέξουμε απλώς από γύρω τους, και ήδη πεθαίνουμε πολύ παραπάνω απ’ότι αντέχουμε.

Το shooting κομμάτι του Mechagore δυστυχώς είναι ελλειπές στην καλύτερη, αφού δεν υπάρχει free aiming, με το παιχνίδι να έχει σχεδιαστεί μόνο για keyboard και όχι για mouse&keyboard. Αυτό σημαίνει οτι μπορούμε να πυροβολήσουμε δεξιά, πάνω δεξιά και κάτω δεξιά αλλά σε κανένα από τα ενδιάμεσα, ενώ οι αντίπαλοί μας δεν έχουν κανένα τέτοιο περιορισμό, και βασικά τους λείπουν και πολλοί άλλοι περιορισμοί, όπως το collision detection στις attacks τους! Σαν αποτέλεσμα, πολύ συχνά θα έχετε ένα απ’τα ιπτάμενα drones ακριβώς δίπλα σας να σας κάνει κομματάκια, αλλά επειδή βρίσκεται στις 30 μοίρες και όχι στις 0 ή τις 45 μπορείτε μόνο να κάθεστε και να το κοιτάτε.

 

 

Ακόμα και με τους αντιπάλους που μπορείτε να πολεμήσετε όμως, το combat είναι σχεδόν εγγυημένο οτι θα προκαλέσει πλήγματα και σε σας, της τάξης του 20% του max health σας στο χαλαρό (συχνά και σχεδόν το μισό!). Η μόνη λύση επομένως, είναι μέσω trial and error να απομνημονεύσετε που βρίσκονται οι αντίπαλοι σας ώστε να τους ξεκάνετε off-screen, αλλά αυτό αγγίζει επίπεδα βλακείας Dark Souls οπότε και απλώς αρνήθηκα να συνεχίσω το game. Αν πάτε να πείτε οτι ίσως το παιχνίδι έχει σκεφτεί για να αποφεύγουμε combat τότε λυπάμαι, χάσατε. Το Mechagore ρίχνει χαλαρά το 80% της έμφασής του στο πιστολίδι, με weapons, energy, abilities κτλπ κτλπ όλα να εστιάζουν σε αυτό (και η πλάκα είναι οτι τα weapons που κοστίζουν energy είναι πολύ πιο άχρηστα από την κανονική σας attack).

Ταυτόχρονα, το game έχει ένα ελαφρώς free-roaming approach, με τη λογική οτι χρησιμοποιώντας teleporters θα γυρνάτε συχνά σε περιοχές που έχετε ήδη προσπεράσει, μόνο που από τα πολλά μονοπάτια που φαίνεται να μας ανοίγονται κάθε φορά, μόνο σε ένα είμαστε σχεδιασμένοι να πάμε. Αυτό με οδήγησε πολλές φορές σε περιοχές που μου έκαναν ambush καμιά 50αρια bots και το παιχνίδι μου έλεγε “Γρήγορα! Τρέχα στην έξοδο!”. Οπότε και έφτανα στην έξοδο για να μου κλείσει το το μάτι και να μου πει “Τώρα είναι ώρα να χρησιμοποιήσεις εκείνη την keycard που δεν μάζεψες ακόμα!” Ξέρεις Mechagore, όταν το art direction team σου δεν μπορεί να σχεδιάσει ούτε tetris, θα το εκτιμούσα αν μου παρουσιαζόσουν κατευθείαν σαν Linear αντί να προσποιείσαι free aproach και να μου λες μετά “Just kidding!”. Κάτι τέτοιες βλακείες οδήγησαν σε άπειρα restart, ή ακόμα χειρότερα, κουραστικότατο backtracking.

 

 

Όσον αφορά το καθαρό platforming τώρα, το Mechagore γυρνάει από το απάνθρωπα δύσκολο στο αθεράπευτα εύκολο, ανάλογα του πότε θα βρείτε το double jump upgrade, αλλά όπως και να’χει δε θα το έλεγα με τίποτα ικανοποιητικό ή έστω και τίμιο. Ειδικά πριν πάρουμε το double jump το παιχνίδι έριχνε κέρμα για να αποφασίσει αν θέλει να ανεβούμε στη μπάρα ή να πέσουμε στη λάβα κάτω για 10τη φορά στη σειρά, ανεξαρτήτως skill ή υπολογισμών. Μιλώντας για λάβα, το Mechagore έχει την εκνευριστική συνήθεια να μένει η οθόνη για 4-5 δεύτερα στο σημείο που πεθάναμε αντί να μας κάνει κατευθείαν respawn, σαν να θέλει να μας τονίσει οτι αποτύχαμε (ακόμα και το Dark Souls έχει την ευγενή καλοσύνη να μαυρίζει την οθόνη σιγά σιγά!). Γενικά θα έλεγα οτι είμαι υπομονετικό άτομο, αλλά το ρημάδι σοβαρά με έφερε στα όριά μου σε πολλά σημεία.

 

Technical

 

Το game μου θύμισε πολύ Jack Jazz Rabbit 2 από τεχνικής άποψης, ένα αξιολογότατο platform shooter που σοβαρά σας προτείνω να δοκιμάσετε αντί να χαλάσετε τη μέρα σας με ένα game που σας κλέβει. Τα γραφικά είναι όμορφα, με πλούσια background και beatάκια που σας βάζουν εύκολα στο κλίμα χωρίς να είναι πραγματικά κάτι το ιδιαίτερο. Βέβαια στα τεχνικά αναφέρουμε και τα controls, τα οποία δεν είναι και οτι πιο βολικό, ειδικά με controller. Το shooting το έχουν βάλει στο X, μόνο που τη μισή ώρα θέλετε να πηδάτε και να πυροβολάτε ταυτόχρονα, οπότε είναι πραγματικά άξιο απορίας γιατί δε βάλανε το shooting στο right trigger ώστε να μπορείτε ταυτόχρονα να πατάτε και το A.

 

 

Final Verdict

Το πρόβλημα του Mechagore είναι το ίδιο που είχα με τα Dark Souls (+ μερικά θέματα χειρισμού), είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι το τίμιο είδος δυσκολίας. Για να προχωρήσετε στο παιχνίδι απαιτείται trial and error, και αυτό απλώς δεν το θεωρώ ανεκτό από games πλέον. Το Game Horizon συμβουλεύει να μείνετε μακρυά.