Ε, καλά, τι θα μπορούσε να πάει στραβά με το The Overdreamer όταν έχει τέτοιες προδιαγραφές; 2D horror game… Check. Αναφορές στο Lovecraft… Check. Αισθητικά ωραίο design αντιπάλων… Check. Σύστημα adventure σε συνδυασμό με stealth και λίγο fighting… Check. Engine used…

…

Ω ρε π@υστη μου…

Story

Η Niki είναι ένα μικρό, χλωμό κοριτσάκι, με το αξιαγάπητο χαρακτηριστικό οτι είναι εγγυημένα νεκρή και βρίσκεται σε κάποιο είδος limbo. Μη μου κρατάτε μούτρα, το παιχνίδι σας δείχνει ξεκάθαρα το θάνατό της από αυτοκινητιστικό μέσα στα πρώτα 5 λεπτά (btw αν δείτε τη σκηνή-φάντασμα, είναι ο ορισμός του “well, that escalated quickly”).

Η ίδια η Niki αναγνωρίζει το θάνατό της, αλλά δεν έχει ιδέα γιατί βρίσκεται σε ένα στοιχειωμένο σπίτι το οποίο μοιάζει κάπως με το δικό της, αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Στο σπίτι τριγυρίζει ο “μπαμπούλας”, ένα τρίμετρο τερατούργημα που έχει βάλει σκοπό να κυνηγήσει τη μικρή. Η αρχική σας σκέψη θα είναι ίσως οτι ο μπαμπούλας συμβολίζει κάτι από το οποίο η Niki πρέπει να ξεφύγει, μόνο που παντού γύρω στο σπίτι θα βρείτε πτώματα του εαυτού σας, διαμελισμένα, καμμένα, ή απλώς μισοφαγωμένα.

Διαβάστε επίσης: Observer Review

Γενικά το The Overdreamer φαίνεται να δίνει την έμφασή του στο gameplay αντί για το story, πράγμα ατυχές, καθώς το gameplay σας κάνει να θέλετε να πνίξετε κουτάβια.

Gameplay

Το παιχνίδι έχει σχεδόν εξ’ολοκλήρου φτιαχτεί με τη λογική ενός adventure game, συνδυασμένο με στοιχεία survival horror. Όπως στα περισσότερα adventure game, οι λύσεις και το τι πρέπει να κάνετε συνήθως δεν είναι καθόλου ξεκάθαρα, οπότε δουλεύετε με τη λογική trial and error. Και βέβαια, όπως στα περισσότερα survival horror, αν κάνετε ένα λάθος θα βρείτε το κεφάλι σας αποκομμένο από το σώμα σας για 15η φορά τα τελευταία πέντε γ@μημένα λεπτά.

Σαν να μην έφταναν τα στοιχεία survival horror, το The Overdreamer έπρεπε να έχει και στοιχεία platformer, με μεγάλο μέρος του παιχνιδιού (και του εκνευρισμού σας) να βασίζετε στο να πηδήξετε ακριβώς από τη μία πλατφόρμα στην άλλη. Προφανώς το όλο design στοιχειομένου σπιτιού πάει περίπατο για να δουλέψει το platformer κομμάτι, οπότε σύντομα θα καταλήξετε σε κάμαρες με ταβάνι στα 10 μέτρα και μήκος κανά χιλιόμετρο.

Αν σας άρεσε το The Overdreamer αλλά θέλετε κάτι λιγότερο καθυστερημένο, δοκιμάστε το Claire.

Το όλο σύστημα platforming εμπλουτίζεται από την ύπαρξη του μπαμπούλα, ο οποίος προφανώς αιωρείται καθώς σας κυνηγάει και τον ακούτε όλη την ώρα να ανασαίνει σχεδόν στο λαιμό σας, παρόλο που βρίσκεται κάπου στην αρχή της πίστας. Η ταχύτητα του εν λόγω μπαμπούλα εξαρτάται συνήθως από το πιο πλευρό ξύπνησε ο developer εκείνο το πρωί, καθώς όταν το παιχνίδι θεωρεί οτι πρέπει να σας τιμωρήσει για μια λάθος απόφαση, ο μπαμπούλας πάει με ταχύτητα αγωνιστικής BMW, ενώ όταν βρίσκεστε σε chase sequence είναι οικογενειακό Toyota.

Διαβάστε επίσης: Between Me and the Night Review

 

Πέρα από τον μπαμπούλα υπάρχουν και διάφοροι άλλοι αντίπαλοι που τριγυρνάνε στο παιχνίδι, περιλαμβάνοντας μικρές αράχνες και μάτια στους τοίχους. Εδώ για να δώσω και του στραβού το δίκιο, μου άρεσε αρκετά ο τρόπος που ξεφορτώνεστε τις μεγαλύτερες αράχνες, δηλητιριάζοντάς τες, αλλά για τις μικρότερες η αδύναμη, ανήλικη και απροστάτευτη Niki πρέπει να χρησιμοποιεί τη μασέτα της (…).

Το πραγματικό πρόβλημα του The Overdreamer ωστόσο δε βρίσκεται στις ιδέες του gameplay, αλλά στα τεχνικά προβλήματα που έρχονται με τη Unity.

Technical

Ξεκινώντας, να αναφέρουμε οτι τα γραφικά είναι όντως πολύ γουστόζικα, όπως βλέπετε και από τα screenshots, ενώ ο ήχος είναι σε ok επίπεδα. Και τώρα που τα βγάλαμε αυτά από τη μέση… Γ@μώ το death menu του The Overdreamer γ@μώ.

Θυμάστε όταν στο Dark Souls όταν ψοφάτε σαν την κατσαρίδα το παιχνίδι σας δείχνει κατευθείαν το “You died.” και μετά σας ξεκινάει μόνο του από το τελευταίο bonfire; Ε, το The Overdreamer παραήταν cool για αυτό, οπότε κάθε φορά πρέπει να επιλέγετε “continue”. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά λόγω των controls, που θα περιγράψουμε πιο κάτω, το χέρι σας δεν είναι στο ποντίκι συνήθως, με τη διαδικασία να καταντάει ΠΟΛΥ εκνευριστική όταν επαναλαμβάνεται κάθε 20 δεύτερα στα trial and error κομμάτια.

Το The Overdreamer χρησιμοποιεί τα WASD για κίνηση. Όχι, δεν εννοώ οτι παίζει με τα arrow keys και σας αφήνει να παίξετε και με τα WASD. Εννοώ οτι παίζει ΜΟΝΟ με τα WASD, χωρίς επιλογές button mapping βέβαια. Μετά, στο platforming παίζει τεράστιο ρόλο και το πόσο τρέχατε πριν πηδήξετε, οπότε το ίδιο αριστερό χέρι πρέπει να είναι ταυτόχρονα και στο shift με το μικρό δαχτυλάκι. Και μετά και μετά, προφανώς για τα ίδια τα jumps το ίδιο ίδιο αριστερό χέρι πρέπει να είναι και στο space. Και μετά και μετά και μετά, το ίδιο ίδιο ίδιο αριστερό χέρι πρέπει να έχει άμεση πρόσβαση στο E και τα 1,2,3 για interact με το περιβάλλον, πχ με την πόρτα που βρίσκεται στη μέση του jump και την οποία πρέπει να πατήσετε για να μη συνεχίσετε το jump στο απόλυτο κενό.

Εδώ ένας μη-αριστερόχειρας θα μπορούσε να ρωτήσει αν γίνεται να το παίξουμε με controller, όπου το platforming θα ήταν πολύ πιο άνετο, αλλά προφανώς και κάτι τέτοιο είναι υπεράνω των δυνατοτήτων της Unity. Και μιλώντας για Unity, πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε εκείνα τα υπέροχα frame drop sessions με τα οποία συνοδεύεται η ο-θεός-να-την-κάνει engine; Σε αυτά πρέπει να πούμε οτι ο δημιουργός του The Overdreamer όντως βρήκε τη λύση: Loading κάθε φορά που περνάτε από μια πόρτα. “Πόσο συχνά περνάμε από πόρτες;” ρωτάτε; Μία φορά ανά 10 δεύτερα μέσο όρο απαντάω, με το loading time να είναι περίπου 5 δεύτερα τη φορά.

Διαβάστε επίσης: Mechagore Review

Final Verdict

Κοιτάξτε, πραγματικά ήθελα να το αγαπήσω το The Overdreamer. Είμαι λάτρης των horror, και η αισθητική του παιχνιδιού είναι όλα τα λεφτά. Αλλά η έλλειψη story και τα απαράδεκτα τεχνικά ζητήματα του τίτλου καθιστούν το παιχνίδι απλώς unplayable.

Με λύπη, το Gamehorizon δίνει thumbs down για το The Overdreamer.