-Conan, τι αξίζει στη ζωή;
-Να καταστρέφεις τους εχθρούς σου, να τους δεις να σέρνονται μπροστά σου, και να ακούς τους θρήνους των γυναικών τους.

Το 2018 ήταν εξαιρετική χρονιά για το survival genre στα video games. Είχαμε σχεδόν ταυτόχρονη επίσημη release των Conan Exiles και The Forest, ενώ μόλις λίγους μήνες πριν είχε γίνει released και το Subnautica, με το Die Young να αχνοφαίνεται ακόμα στον ορίζοντα (που θα πάει, θα το τσιμπήσουμε για review…). Υπάρχει κάτι που πραγματικά μας τραβάει σε αυτούς τους άγριους, εχθρικούς κόσμους, όπου μπορούμε να βασιστούμε μόνο στους εαυτούς μας και ίσως στο ένα φιλαράκι με το οποίο μπήκαμε για co-op (που είναι με διαφορά ο καλύτερος τρόπος για να παίξετε αυτά τα games).

Conan Exiles: Δες γραφικά ρε π@ύστη μου…

Ο λόγος που γράφεται αυτό το άρθρο, είναι διότι πέρα από το πολύ κοντινό release date των δύο τίτλων, βρήκα πολλές και ενδιαφέρουσες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τους. Στη θεωρία μπορεί να ακούγονται όμοια, survivable και τα δύο, αλλά στην πράξη διαφέρουν στον πυρήνα τους. Το Conan Exiles το έχω παίξει solo αρκετές φορές (σε διαφορετικά playthroughs), ενώ το The Forest το τερμάτισα με το φίλο και πρώην συνάδερφο Νικηφόρο, σε ένα απολαυστικότατο co-op.

Καταρχήν ας βγάλουμε τα βασικά από τη μέση: Το The Forest είναι ένα first-person survival game, φτιαγμένο με την Unity, στο οποίο αναλαμβάνουμε το ρόλο ενός πατέρα και κλασσικού μεσοαστού, ο οποίος επέζησε τη συντριβή του αεροπλάνου του σε ένα νησί κανίβαλων. Με τους κανίβαλους να έχουν απαγάγει το γιο σας, στόχος είναι να ξαναβρείτε το μικρό και να το σκάσετε από το νησί, προτού τα πράγματα βγουν εκτός ελέγχου.

The Forest: Μακελεύοντας με το φίλο Νικηφόρο τα πτώματα μετά το χθεσινό raid για δόντια και κόκαλα.

Στο Conan Exiles, φτιαγμένο με την Unreal Engine, από την άλλη, είστε εγκληματίας. Οι κατηγορίες εναντίον σας δεν έχουν σημασία (για την ακρίβεια είναι randomly generated), όπως δεν έχει σημασία και το αν όντως διαπράξατε τα εγκλήματα ή όχι. Η ποινή σας ήταν να εξοριστείτε στη χώρα του παιχνιδιού (για να μην πω ήπειρο), όπου ένα βραχιόλι που είναι μόνιμα κλειδωμένο γύρω από τους καρπούς σας, σας εμποδίζει να φύγετε, σκωτώνοντάς σας άμεσα αν περάσετε τα αγάλματα τα οποία σηματοδοτούν τα όρια του κόσμου. Βέβαια αυτή η χώρα κάθε άλλο παρά μικρή είναι, επιφυλάσσοντας κινδύνους σε κάθε βήμα που θα κάνετε.

Στην άμυνα της βάσης, ο Νικηφόρος ανέλαβε το combat, και εγώ το στήσιμο παγίδων. Παραδόξως σε αυτό το κομμάτι βγήκα ο πιο αποτελεσματικός. (The Forest)

Και μόνο από τη βασική ιστορία ξεκινάνε οι διαφορές στην ιδεολογία των δύο games. Στο The Forest, ο στόχος είναι να βρείτε το γιο σας, και να φύγετε από το μέρος στο οποίο είστε παγιδευμένοι. Στο Conan Exiles δεν έχετε κάποιο απώτερο σκοπό, οπότε αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορείτε να το σκάσετε από τη ζούγκλα, προσπαθείτε να γίνετε ο βασιλιάς της ζούγκλας, να εξερευνήσετε πέρα για πέρα τη χώρα, και να “οικειοποιηθείτε” οτι πολύτιμα μυστικά και πλούτη μπορεί να κρύβει. Κάτι που θα προσέξετε σχετικά σύντομα είναι οτι το Conan Exiles δίνει πολύ έμφαση στην εμφάνισή σας. Όλες οι στολές και πανοπλίες που μπορείτε να φτιάξετε είναι αισθητικά εντυπωσιακές, με επιπλέον δυνατότητες να τις ξαναβάψετε στα χρώματα που θέλετε, οπότε και μπορείτε να τις χαζέψετε με το third-person mode (μάλιστα υπάρχει και ειδικό camera mode για αυτό, που λέγεται “vanity mode”). Στο The Forest αντίθετα υπάρχει μόνο first person mode, οπότε ο μόνος τρόπος για να δείτε πώς μοιάζει ο χαρακτήρας σας είναι να τραβήξει screenshot κάποιος φίλος.

Οι ύαινες και οι αράχνες του Conan Exiles δε λένε να χαμπαριάσουν πότε θέλετε να τις ξεφορτωθείτε. Θα σας κυνηγάνε να σας πιάσουν αν είστε σε ευθεία.

Η λογική του Conan Exiles είναι αρκετά απλή. Αφού μάθετε τα βασικά mechanics (και θα σας πάρει λίγο καιρό), θα καταφέρετε να φτιάξετε μια βάση της προκοπής, με σωστή άμυνα κτλπ. Καθώς θα προχωράτε στα recipes και αναζητώντας καλύτερα upgrade, θα δείτε σιγά σιγά οτι χρειάζεστε υλικά που δεν είναι διαθέσιμα στη γύρω περιοχή. Η μόνη σας επιλογή λοιπόν είναι να πάρετε ένα-δύο επίλεκτα υπάρχοντα και να μεταναστεύσετε, τραβώντας για ανεξερεύνητες, επικίνδυνες ζώνες. Είναι αυτή η διακριτική πρόταση που σας τραβάει όλο και περισσότερο στον κίνδυνο. χωρίς να σας αναγκάζει ποτέ να κάνετε τίποτα.

Οι αμμοθύελες στο Conan Exiles είναι παρανοϊκές. Αναζητήστε επειγόντως κάλυψη.

Το The Forest από την άλλη δουλεύει τελείως διαφορετικά. Αρχικά, οι κανίβαλοι θα σας παρακολουθούν από κάποια απόσταση, χωρίς να σας επιτίθενται. Θα είναι μια διαρκής, κοντινή απειλή… Ή τουλάχιστον έτσι θα νομίζετε. Στην πραγματικότητα οι κανίβαλοι θα αρχίσουν να γίνονται επιθετικοί μόνο αφού σας δουν να κόβετε δέντρα, για να χτίσετε τη βάση σας. Αν με κάποιο θαύμα το αποφύγετε αυτό, θα μπορούσατε να βγάλετε όλο το παιχνίδι πασιφιστικά, ζώντας με μούρα και με νερό της βροχής. Από τη στιγμή που θα σας αναγνωρίσουν σαν απειλή, κάθε βράδυ θα κάνουν εφόδους στη βάση σας, προσπαθώντας να καταστρέψουν όσα κτήρια βρουν (αν σας πετύχουν έξω, χωρίς οχυρώσεις, ζήτω και καήκατε). Κάθε βράδυ που περνάει αυτές οι εφόδοι γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες, ενώ σιγά σιγά θα αρχίσουν να περιλαμβάνουν και mutants, τεράστια φρικιαστικά τέρατα που αντέχουν πολύ ξύλο πριν πέσουν.

Η πραγματική φρίκη στο The Forest είναι οι σπηλιές που είναι απλώς ένα σύνολο από “noooope”s.

Πιστεύω οτι οι περισσότεροι το έχουν πιάσει μέχρι τώρα, αλλά ας το ξεκαθαρίσω καλού κακού: Το The Forest, είναι ένα horror game όπου ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Ο θάνατος σας πλησιάζει, και εσείς πρέπει να φύγετε όσο πιο γρήγορα γίνεται από το νησί. Στο Conan Exiles αντίθετα, εσείς κυνηγάτε το θάνατο, γιατί δίπλα του βρίσκονται κρυμμένα συνήθως τα πιο πολύτιμα υλικά. Η απληστία σας σας καθοδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερους κινδύνους, αλλά διάολε, η αίσθηση οτι είστε βασιλιάς αξίζει με το παραπάνω.

“Erza, there is no true freedom in this world.”

Στην τελική, μπορεί να σας ακούγεται σαν το The Forest να είναι μια πιο Intense, αγχωτική εμπειρία, κάτι που ισχύει. Αλλά στην τελική καταλήγει να χάνει κατά χιλιόμετρα, δυστυχώς, από το Conan Exiles, όσες θεοσκότεινες σπηλιές κι αν έχει (τα end-game dungeons). Το Conan Exiles καταρχήν, αντί για ένα νησάκι που μπορείτε να διασχίσετε απ’άκρη σ’άκρη σε μισή ωρίτσα, σας έχει μια αδικαιολόγητα μεγάλη χώρα, η οποία έχει παντού κρυμμένα μυστικά, αλλά και αχρείαστα encountes. Για την ακρίβεια, η “σαβάνα” του Conan Exiles είναι πανταχού παρούσα, με τον κόσμο να προσπαθεί να σας ξεκάνει.

Ο πύργος-βάση μου, το (υπό κατασκευή) “Tower of Heaven” στο Conan Exiles. Στο τέλος το μόνο που θα μου έμενε θα ήταν να βρω μια κοκκινομάλλα παιδική φίλη… Και ίσως να κρύψω τις ημίγυμνες χορεύτριες με κοστούμια Slave Leia (ευχαριστείστε το community workshop).

Από την άλλη όμως, το χτίσιμο μιας βάσης είναι ασύγκριτα πιο απολαυστικό, ακόμα κι αν προσπεράσουμε τις δυνατότητες multiplayer και PVP. Ενώ στο The Forest από την αρχή μέχρι το τέλος θα είστε μόνο εσείς και το τσεκούρι σας, στο Conan Exiles ένα από τα πιο βασικά σημάδια του πολιτισμού που αναπτύσσετε, είναι η δυνατότητα να εκπαιδεύετε σκλάβους. Κάνοντας εξορμήσεις σε αντίπαλα camps (πάντα είναι πιο εύκολο απλώς να κλέψεις το loot που έχουν μαζέψει οι NPC αντί να φαρμάρεις ο ίδιος), μπορείτε να επιτεθείτε σε αντιπάλους με blunt weapons αντί να τους σκωτώσετε, βγάζοντάς τους knocked out (οι ειδικότητες του καθενός εμφανίζονται πάνω από το χαρακτήρα τους). Μετά από αυτό θα τους δέσετε με ένα σκοινί, θα τους σύρετε πίσω στη βάση σας σε ένα από τα Wheel of Pain (τα κέντρα εκπαίδευσης σκλάβων), και θα τους βασανίσετε μέχρι να είναι υπάκουοι. Από τα screenshot μου και μόνο θα δείτε τα χαρέμια που μάζεψα εγώ αργά αλλά σταθερά, καθώς και την αυξημένη αποδοτικότητα των εργαστηρίων μου, βάζοντας σκλάβους να δουλεύουν σε αυτά. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε με τους καννίβαλους στο The Forest είναι να μαζέψετε τα δόντια τους για να ενδυναμώσετε το τσεκούρι σας.

The Forest: All of the “noooope!”s.

Συνδυάζοντας τα παραπάνω με το community content του Conan Exiles (χορός της κοιλιάς για τους entertainers αντί για τους βάρβαρους default χορούς του παιχνιδιού; Yes, please!), καθώς και με γελοία μεγάλο μέγεθος του κόσμου του, το κάνουν για μένα τον τωρινό βασιλιά του Survival, παίζοντας με ένα διαρκές μοντέλο high-risk, high-reward, έχοντας θανατηφόρα bosses τα οποία περιμένουν να σας κάνουν κομματάκια, αλλά κυρίως έχοντας ΤΟΣΟ πολλά για να δείτε και τόσα σώματα για να πατήσετε (μερικά νεκρά, μερικά ζωντανά).

Προφανώς δε λέω οτι το The Forest είναι κακό game, ούτε κατά διάνοια, αλλά υπάρχει κάτι που σας κάνει να γελάτε σατανικά με τη βαρβαρότητα του Conan Exiles, κάτι που σας κάνει χαρούμενους στα βάθη της μαύρης και άραχνης καρδιάς σας, κάτι από το οποίο ποτέ δεν θα έχετε αρκετό.

To Conan Exiles σας αφήνει να σκαρφαλώσετε σε όποια επιφάνεια θέλετε, αρκεί να έχετε το Stamina.

Συνοψίζοντάς τα:

The Forest pros:

-Έξυπνη AI κανίβαλων.
-Εξαιρετική αίσθηση horror.
-Οι σπηλιές/dungeons είναι όλα τα λεφτά.
-Η άμυνα που πρέπει να κάνετε στη βάση σας κάθε βράδυ.
-Μπορείτε να κάνετε τη βάση σας να είναι βάρκα, για μέγιστη ασφάλεια.

Βόρεια της Σαβάνας ανακάλυψα μια τεράστια έκταση με εύκρατο κλίμα, την οποία ονόμασα “Η Γη της Επαγγελίας”.

Conan Exiles pros:

-Θεέ και Κύριε ο χάρτης είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ.
-Σκλάβοι στρατιώτες που σας ακολουθούν στη μάχη ή φυλάνε τη βάση σας, όπως εσείς προτιμάτε, χοροί της κοιλιάς, υπερεξελιγμένο crafting με τους κατάλληλους σκλάβους για το κάθε μηχάνημα, και βέβαια μικρές μαυρούλες με κολάρα στο λαιμό (και πιθανώς τίποτε άλλο, αν αυτό τραβάει η όρεξή σας).
-Το παιχνίδι είναι ωδή στην απληστία, στη ματαιοδοξία και τον καπιταλισμό.
-Εξαιρετικά γραφικά και φανταστική ποικιλία σε area designs.
-Boss fight που θα σας βγάλουν την πίστη.
-Πολύ μεγαλύτερη έμφαση στα vanity items και decorations.
-Τεράστια ποικιλία armors και όπλων για crafting.
-Community workshop.
-Brutal PVP όπου παίζονται όλα για όλα (τα πάντα που έχετε μαζέψει μπορούν να γίνουν looted και όλη σας η βάση να γκρεμιστεί στο τίποτα).
-Ύπαρξη quests επικής δυσκολίας (αν και είναι μία στα 30 χιλιόμετρα).

Τελικός νικητής: To Conan Exiles προφανώς, μα τον Crom!