Προφανώς έχετε ακούσει τον όρο mob psychology… Αναφέρεται στην ψυχολογία του πλήθους, στο πώς όταν ανήκουν σε μια μεγάλη ομάδα, οι άνθρωποι σταματάνε να σκέφτονται για τον εαυτό τους και αντίθετα μετατρέπονται σε πρόβατα, καθοδηγούμενοι από τη μάζα. Βέβαια όταν εσείς ακούτε για “πλήθος” φαντάζεστε τον όχλο από πυρσούς και τσουγκράνες, ενώ εγώ φαντάζομαι βλάκες πίσω από οθόνες (καλή ώρα) που θέλουν να έχουν άποψη για τα πάντα… Χωρίς να τα δοκιμάζουν όμως πρώτα.

Ειδικά σαν Ελλαδιστάν που είμαστε δεν εννοείται να μην πούμε “Ναι, ξέρω.“, ειδικά όταν δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για τι μιλάμε, γιατί αλλιώς η γκόμενα (που δεν παρακολουθεί ή/και υπάρχει) θα νομίζει οτι είμαστε λιγότερο άλφα αρσενικά ή κάτι τέτοιο. Το φαινόμενο επαυξάνεται όταν μπαίνει ο φόβος του να πας κόντρα στον όχλο, τον οποίο έχουν πολλοί, οπότε και καταλήγουν να σωπαίνουν ή και να συμφωνούν με πράγματα που κανονικά θα τους φαίνονταν παράλογα.

Αυτή η σιωπή έχει σαν αποτέλεσμα σκουπίδια που δεν αξίζουν δεύτερη ματιά (πχ… Ξέρω’γω League.) να γιορτάζονται σαν αριστουργήματα, ενώ άλλα, αξιολογότατα projects να γιουχάρονται και να λιθοβολούνται σε πλατείες από κόσμο που είχε αποφασίσει να τα μισήσει ΠΡΙΝ βγουν. Ο Mikeus είχε περιγράψει αρκετά καλά την εν λόγω κατηγορία ηλίθιων στο mpraf για το cinema, για τους τύπους που “αυτοί προσωπικά” δεν έχουν όρεξη να παίξουν την καινούρια προσθήκη ενός franchise, οπότε θα το θάψουν σε όλο το Internet ώστε να μην το δοκιμάσει και κανείς άλλος για να μην χάσουν τυχαία την ευκαιρία να είναι κομμάτι της κοινότητας.

Σε αυτό το άρθρο θα παρουσιάσουμε τους αδικοχαμένους του gaming, τίτλους που έφαγαν hate που ΔΕΝ αξίζανε. Βασικός κανόνας οτι οι τίτλοι δεν έπρεπε να αξίζουν το μίσος τη στιγμή που το δεχτήκανε, όχι χρόνια αργότερα (πχ το οτι το No Man’s Sky έχει πλέον παραδώσει οτι υπόσχονταν δεν σημαίνει οτι δεν μας πουλούσαν κουτόχορτο όταν είχε βγει, επομένως δε μετράει).

Batman Arkham Origins

Σας άρεσε το Asylum και το City; Τι θα λέγατε για το game που είναι prequel αυτών, αλλά με setting ένα χιονισμένο Gotham το οποίο είναι τίγκα στη μοναχική, νοσταλγική ατμόσφαιρα αντί για το clusterfuck neo αισθητικών, industrial και steampunk περιοχών που ήταν το City; Απλώς μια όμορφη μοντέρνα πόλη επί καιρού Χριστουγέννων. Πιο smooth combat, ένα ωραίο storyline και πρακτικά περισσότερο από το City. Πού ήταν το πρόβλημα;

Ε δε γίνεται να παίζουμε franchise game όπου άλλαξε το studio! Οι αλλαγές είναι τρομακτικές και οτιδήποτε καινούριο πρέπει να περνάει από δικαστήριο πρώτα! (Seriously, δεν άκουσα καλύτερο επιχείρημα του γιατί το City είναι κακό πέραν του οτι είχε άλλο studio παραγωγής, κάτι το οποίο προσωπικά δεν είχα χαμπαριάσει καν πριν το ψάξω στο Internet.)

Clive Barker’s Jericho

BDSM themes: Check. Δημιουργηκότατα settings και αντίπαλοι που μένουν στον παίκτη: Check. Gore και βία: Check. Ηλίθια AI φιλικών npc: Check. Μίσος της gaming κοινότητας επειδή… Έλα ντε: Check. Το Jericho μου θύμισε πολύ το Colonial Marines στον τρόπο που το απέρριψε η community (χωρίς να το δοκιμάσει βέβαια). Το ίδιο το παιχνίδι δεν ήταν κανα αριστούργημα, αλλά από την άλλη είχε εξαιρετικό level design, themes, setting κτλπ τα οποία μένουν στη μνήμη του μέσου gamer πολύ περισσότερο από τα generic περιβάλλοντα ενός Call of Duty ή της μέσης πόλης ενός Assassin’s Creed. Το γιατί ανακηρύχθηκε σαν ένα απ’τα χειρότερα παιχνίδια που υπήρξαν ποτέ ένας θεός ξέρει.

Dead Island series

Το πρώτο Dead Island είναι ίσως το καλύτερο Borderlands που έχω παίξει ποτέ μου. Εξωτικές παραλίες, κυκλώπιες ζούγκλες, καταθλιπτικές πόλεις, τα περιβάλλοντά του είναι ένα και ένα, τα zombie δε δείχνουν κανένα έλεος και ο χρόνος πάντα μετράει ανάποδα για το θάνατό σας, με το multiplayer να σας κρατά συντροφιά για σχεδόν άπειρο διάστημα (το Riptide είναι more of that). Γιατί λοιπόν η community ένιωσε τόσο προδομένη…;

Τα first person survival κάναν την άνοδό τους τα τελευταία 2-3 χρόνια, με τίτλους σαν το The Forest και το Conan Exiles (αν δεν το παίζετε σε third person) να κάνουν θραύση, αλλά η community τα ζητούσε πολύ πριν απ’αυτό. Το Dead Island δέχτηκε το μίσος της community όχι για αυτό που ήταν, αλλά για αυτό που δεν ήταν και ΔΕΝ ΙΣΧΥΡΙΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ.

Halo 4

Τι τραγικές αλλαγές έκανε ο διάβολος η 343 Industries στο πολυαγαπημένο shooter της Bungie…; Τίποτα το τραγικό, για την ακρίβεια συνέχισαν το franchise πολύ faithfully, αλλά το internet δεν ήταν έτοιμο να αποδεχτεί τέτοια ακραία αλλαγή όπως μια διαφορετική εταιρία. Το Halo 3 είναι και ‘μενα το αγαπημένο μου, αλλά το μίσος που δέχτηκε το αξιολογότατο κατά τ’άλλα Halo 4 είναι απλώς αδικαιολόγητο.

Aliens: Colonial Marines

Ω ναι, εδώ πάμε στα ζουμερα… Βήξιμο… Και… ΤΙ ΖΟΡΙ ΤΡΑΒΑΤΕ?! Δε λέω οτι ήταν αριστούργημα, αλλά διάολε ήταν απολαυστικό. Όμορφα Gigerίστικα περιβάλλοντα (τα οποία παραδόξως σου μένουν πολύ περισσότερο απ’οτιδήποτε έχω δει στο Isolation, παρόλο που γενικά ήταν καλύτερο game), γλοιώδη aliens και ένα πολύ στυλάτο weapon upgrade system. Granted, ένα-δύο invisible walls που είχε σε κάποια συγκεκριμένα σημεία με εκνεύρισαν, και η accuracy που είχαν τα αντίπαλα grenades ήταν ελαφρώς cheat, αλλά αυτά ήταν μικροπροβλήματα σε ένα κατά τ’άλλα ικανοποιητικότατο project. Εξαιρετική co-op campaign, απολαυστικό online ξύλο και γενικά πολύ fun conent.

Again, δε το λέω αριστούργημα σε καμία περίπτωση, αλλά το game ήταν γενικά μια χαρά, μην πω και πολύ πάνω από passable. Μπήκα αρνητικά προδιατεθημένος εξαιτίας της απαίσιας φήμης που είχε μαζέψει και βγήκα παραδόξως ικανοποιημένος (ακριβώς το αντίθετο από την εμπειρία μου με τα Dark Souls δηλαδή). Το Colonial Marines αδικήθηκε τραγικά από ένα internet που για μια ακόμα φορά καταδίκασε έναν τίτλο που δεν είχε ακόμα βγει.

Duke Nukem Forever

Πολλοί απορούν για ποιο λόγο η Valve δεν έχει βγάλει Half-Life 3 τόσα χρόνια τώρα. Η απάντηση είναι απλή: Ξέρουν οτι ΌΤΙ και να κάνουν, πλέον δεν έχουν καμία ελπίδα να ικανοποιήσουν το hype των fanboys, οπότε η μόνη λύση είναι να αφήσουν το project στον αέρα. Ο κόσμος ήταν έτοιμος να θάψει το Duke Nukem Forever πολύ πριν το παίξει, με ένα από τα καλύτερα παράπονα να είναι οτι ο καινούριος voice-actor δεν πιάνει ούτε κατά διάνοια τον παλιό Duke… Μέχρι που η Gearbox βγήκε και είπε “Βασικά… Είναι ο παλιός voice-actor, από το Duke Nukem 3D.“, οπότε και το Internet απάντησε “Oh… Ε… Τι χάλια gameplay είναι αυτό;!“.

Το αξιολογότατο shooter χαντακώθηκε από τους μπετόβλακες του Internet, με επιχειρήματα του στυλ “Είναι ανώριμο!” να παίρνουν το ρεσιτάλ. Επειδή το Duke Nukem 3D ήταν τίγκα στην ωριμότητα ε; Βγάλτε τα nostalgia goggles, ηλίθιοι, ε ηλίθιοι… Ειδικά κάτι κατηγορίες το οτι ήταν generic το απογείωναν, τη στιγμή που το Duke Nukem Forever είχε μερικά από τα πιο δημιουργικά set-pieces που έχω δει. Ειδικά τα levels όπου σε χτυπούσε ακτίνα συρρίκνωσης ή εκείνα που οδηγούσες monster truck ήταν το ένα καλύτερο απ’τ’άλλο, μην αναφερθώ στα φανταστικά one-liners που ακολουθούσαν (“Go back to Japan you tentacle freaks!“), ή στη mansion που σιγά σιγά χτίζατε με τα λεφτά του Multiplayer.

Mass Effect 3

Άλλο ένα που (εν μέρη) τους δικαιολογώ. Καταλαβαίνω την απογοήτευση των παικτών όταν πριν το αρχικό patching το ending τριών παιχνιδιών κατέληγε σε ένα αδιάφορο cinematic που δεν έδινε δεκάρα για τις περισσότερες από τις επιλογές του παίκτη. Το θέμα είναι οτι στο όνομα αυτού του ομολογουμένως κακού ending (υπόψιν, έχει patchαριστεί εδώ και κάτι χρόνια αυτό, πλέον δεν το βρίσκετε πουθενά), χαντάκωσαν ένα ολόκληρο εξαιρετικό game, το οποίο όντως έπαιρνε υπόψιν τις επιλογές που κάναμε στα προηγούμενα.

Deus Ex: Invisible War

Μην νομίζουμε οτι το αναίτιο flaming είναι καινούριο φαινόμενο. Το καλύτερο Deus Ex απ’όλα κατά τον γράφον (Ναι, τα έχω παίξει όλα. Ναι, και τα αρχαία, μέχρι και το mobile game.), πήγαινε το RPG στοιχείο σε άλλο επίπεδο, με τις επιλογές του παίκτη να αλλάζουν δραματικά την ιστορία του κόσμου γύρω του (όχι ψευδο-αλλαγές όπως στα υπόλοιπα της σειράς, αλλά πραγματικές διαφορές που κάναν branching path), όλα υπό φανταστικά sound-track και υπέροχη psychedelic/σουρεαλιστική ατμόσφαιρα.

Ο τίτλος είχε την ατυχία να έχει μεγάλες απαιτήσεις σε hardware για την εποχή του, ενώ το nostalgia factor ήδη είχε κάνει το sequel καταδικασμένο. Δεν ήταν τόσο μακριά ώστε να θεωρείται κάτι εντελώς καινούριο, όπως το Human Revolution, αλλά ούτε και τόσο κοντά ώστε το hype του πρώτου να μεταφερθεί στο δεύτερο. Ο κόσμος χαμπάριασε οτι δεν μπορεί να το τρέξει, οπότε η μόνη λύση ήταν να το μισήσουν όλοι (πολλοί μπορεί να θυμηθούν το κύμα μίσους όταν είχε πρωτοβγεί το Crysis, με τους στρατούς από βλάκες να λένε τη φανταστική ατάκα “Graphics don’t matter.” για να δικαιολογήσουν οτι τα PC τους δούλευαν με ρεύμα από πατάτες.).

Rage

Όταν κοιτάει κανείς το Rage, το πρώτο πράγμα που θα του’ρθει στο μυαλό είναι το πιο πιθανό Mad Max meets Borderlands, και πάνω κάτω αυτή είναι η ατμόσφαιρά του. Βέβαια το gameplay είναι κάτι διαφορετικό, που δεν τείνει ούτε προς το survival στοιχείο του Fallout, ούτε στο deranged lootfest του Borderlands, αλλά ένα στυλ το εντελώς δικό του. Δεν πρόκειται να δικαιολογήσω τις τελικές (optional) racing missions του τίτλου οι οποίες ήταν απλώς άδικες, αλλά πέρα από αυτό είχαμε ένα απολαυστικότατο shooter, που ήταν από τα πρώτα μετά τα Resident Evil και Sniper series όπου διαφορετικά body parts των αντιπάλων προκαλούσαν διαφορετικές αντιδράσεις.

Again, οι developer δεν πήγαν ποτέ να το πουλήσουν σαν hardcore RPG, ούτε σαν lootfest τίτλο, αλλά το κοινό αυτό περίμενε με βάση τα visuals, οπότε και απογοητεύτηκαν… Από κάτι που δεν είχε ισχυριστεί ποτέ οτι είναι. Αν θέλετε κάποια πιο ακριβή σύγκριση από γνωστό game, τότε το Rage το πήγαινε περισσότερο σε στυλάκι Bioshock 1, ή ίσως Doom 3, απλώς με πιο χαλαρή ατμόσφαιρα.

Dead Space 3

Με διαφορά το καλύτερο απ’όλα τα Dead Space, το άριστα ενσωματωμένο co-op όχι μόνο δεν αφαιρούσε από το φόβο, αλλά και τον διπλασίαζε, ενώ το character drama δούλευε παράδοξα καλά. Το gameplay ήταν φρεσκότατο και πολύ πιο δημιουργικό από τα προηγούμενα, ενώ τα setting ήταν το ένα διαμάντι μετά το άλλο, με τον τίτλο να παίρνει σχεδόν open-world μορφή σε πολλά σημεία. Η δημιουργικότητα που επέτρεπε στον παίκτη σχεδιάζοντας τα δικά του όπλα και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα βέβαια δεν πήγαιναν ποτέ χαμένα. Σε αυτό ας μετρήσουμε και ένα από τα πιο τρομακτικά και καλά σκηνοθετημένα DLC που έχω δει ποτέ.

Δυστυχώς ο κόσμος είχε αποφασίσει από πριν οτι ο τίτλος άξιζε να καεί στην πυρά, οπότε αυτά τα δύο αυτιά άκουσαν διαμάντια όπως “ε άμα δεν έχει το κάθε όπλο δικό του ammo χάνεται ο φόβος”, ή “σκέτη κωμωδία έχει καταλήξει ο τίτλος, καμία σχέση με τη σοβαρότητα του 2” (όσοι έχουν παίξει το 2 και δεν είναι πρόβατα ελπίζω να βρουν την ειρωνεία σε αυτή την πρόταση “I’m full of bad ideas!“). Το co-op δε, υπέφερε για τις αμαρτίες μας, από κόσμο που ποτέ δεν το δοκίμασε, καταδικάζοντας το καλύτερο από τα τρία Dead Space στην αφάνεια.

Doom 3

Ω ναι, ένα από τα πιο αγαπημένα games πλέον, ήταν ένα από τα πιο μισητά games της εποχής του. Τόλμησε να ακολουθεί διαφορετικό στυλ από τα προηγούμενα δύο (survival horror αντί για ridiculous FPS), και μαζί με τα διαφορετικά γραφικά, όπου αντί για 2D χρησιμοποιούσε πλήρως 3D μοντέλα που ακόμα και σήμερα κρατάνε καλά. Πάρτε το σαν παράδειγμα για το οτι η τεχνοφοβία δεν είναι καινούριο πράγμα και πως πάντα θα είμαστε σκ@τένιοι σαν είδος.

Dark Souls 2

Ok, να το ξεκαθαρίσω: Μισώ τα Dark Souls σαν franchise. Το πρώτο που έπαιξα και τερμάτισα ήταν το 2 (με τα DLC εννοείται), το πιο μισητό της σειράς, και τα παράπονα μου ήταν τόσο πολλά που είχα κάνει ολόκληρα άρθρα για αυτό, από ηλίθιο UI μέχρι το πόσο cheap είναι το difficulty του σε σχέση με games που είχαν τίμια δύσκολα, όπως τα Ninja Gaiden series ή το Alien Isolation. Here’s the thing though: Πολλοί φίλοι μου είπαν οτι ο λόγος που είχα σχηματίσει κακή γνώμη για τα Dark Souls ήταν επειδή το 2 συγκεκριμένα ήταν κακό και όντως η δυσκολία του προέρχονταν από cheap design. Οι εν λόγω φίλοι μ’ έστρεψαν λοιπόν στο 1, το οποίο έπιασα πρόσφατα στο Steam και αυτή τη στιγμή έχω τελειώσει πάνω κάτω το 80% του content του…

Και είναι ότι χειρότερο έχω παίξει. Μπροστά του το 2 ήταν ένα γ@μημένο αριστούργημα. Granted, το 2 με κλέβει επίτηδες, το οποίο είναι εκνευριστικό, αλλά το 1 με κλέβει κατά λάθος, το οποίο θεωρώ μακράν χειρότερο. Συνέχεια ένιωθα οτι οι developer του DS 1 θέλουν δώσουν στο παιχνίδι ένα τίμιο challenge, αλλά τα mechanic του είναι τόσο κακοσχεδιασμένα, που η κάμερα και το άθλιο targeting system χαλαρά ευθύνονται για το 80% των death σας (ειδικά στο Tomb of Giants όπου προσπαθήσαν να βάλουν τη φωτεινότητα σαν παράγοντα για το από πόσο μακριά μπορείς να κάνεις target, άρχισε να κάνει μπαμ γιατί οι Ιάπωνες πρέπει να μένουν στα fighting games με σχολιαροκόριτσα και στα turn-based combats που λένε “RPG”).

Ρωτώ, ω, εγώ λοιπόν: Γιατί το 2 είναι τόσο μισητό τη στιγμή που το 1 είναι κλάσης χειρότερο και πιο κακοσχεδιασμένο; Με το ίδιο φανταστικό επιχείρημα του Arkham Origins: Επειδή είναι από άλλο lead designer, η αλλαγή είναι τρομακτική και όλα πρέπει να μένουνε ίδια. Για αυτό θα μείνουμε παρθένοι μέχρι τα 40 μας.

Τι μάθημα μπορούμε να πάρουμε από αυτή τη λίστα; Οτι οποιαδήποτε αλλαγή είναι τρομακτική, τα πράγματα πρέπει να τα κρίνουμε με βάση του τι θέλουμε εμείς και όχι με βάση αυτού που λένε οτι είναι, οτι αν δεν μπορούμε να διασκεδάσουμε κάτι εμείς (γιατί το PC μας δε τρέχει ούτε pacman) δε γίνεται να αφήσουμε άλλους να το διασκεδάσουν γιατί θα πέσει η υπόληψή μας, και οτι όταν εμείς, προσωπικά κουραστούμε από ένα franchise, το καλό που του θέλουμε να μην τολμήσει να βγάλει sequel. Α και προφανώς, μην ξεχνιόμαστε: Οτι δεν έχουμε λόγο να κρίνουμε μόνοι μας και να σκεφτόμαστε ως ξεχωριστά πρόσωπα, τη στιγμή που μπορούμε να γίνουμε απλώς ένα κομμάτι της άμυαλης μάζας.